vrijdag 12 augustus 2011

Bevallingsverhaal

Tja.... Na al die berichtjes over afspraken met gynaecologen en verloskundigen zijn velen van jullie blijkbaar toch nieuwsgierig naar hoe het nou verder ging.... (zo niet, gewoon niet lezen!!!). Bij dezen dus....

Vanaf donderdag ongeveer had ik last van harde buiken. Zaterdag op het ctg leken die dus al vrij regelmatig... Het was het hele weekend spannend of het door zou zetten. Toen dat zondagavond nog niet was gebeurd, was ik er toch min of meer van overtuigd dat ik maandag een keizersnee zou krijgen.
Maar goed, het liep een tikje anders... (ja echt waar, een tikje maar).

Zondagavond begonnen de harde buiken toch wat vaker te komen en ook steeds pijnlijker te worden. Ik vroeg nog aan lief: "Zouden het toch geen weeën zijn?"
"Je zegt zelf altijd dat je het wel weet als het echte weeën zijn" antwoordde hij (en hij kreeg gelijk).

We besloten op een gegeven moment dat lief zijn zus, die op Saar zou passen, maar moest gaan ophalen, voordat het echt begon. Maar net op het moment dat hij weg wilde gaan, de afscheidszoen was al gegeven, kreeg ik een heel vervelende wee. Ik zag het dan ook niet zitten om een uur alleen thuis te blijven. Dus werd mijn schoonzusje gebeld en gevraagd een taxi te nemen. Daarna werd het ziekenhuis gebeld en ik mocht meteen komen. Dus toen mijn schoonzus er was, vertrokken we direct naar het ziekenhuis. De weeën waren al behoorlijk heftig op dat moment.
In het ziekenhuis werd ik opgevangen door een verloskundige die ik nog niet kende helaas.
De ontsluiting vorderde vrij snel, dus dat was prettig. Ik besloot wel om een ruggenprik te vragen want ik ervaarde de weeën als behoorlijk heftig. De anesthesist werd uit bed gebeld en wat een eeuwigheid later leek, kreeg ik de prik. In het begin werkte het heel goed, maar na verloop van tijd kreeg ik enorme persdrang, die ik bijna niet weggepuft kreeg.
Intussen constateerde de verloskundige dat de ontsluiting bleef hangen tussen de 5 en 6 centimeter en besloot ze samen met de gynaecoloog dat ik aan het weeënopwekkend infuus moest. De weeën "deden te weinig".
WAT??????? NEE!!!!!!
Ik vond het tot dan toe allemaal prima, zo'n natuurlijke bevalling, maar dat infuus zag ik dus echt niet zitten. Ik vond de persdrang nu al niet weg te puffen en zo'n weeënstorm zag ik niet zitten. Bovendien was in meerdere gesprekken gezegd dat ze "niet alles uit de kast zouden halen", "niet zouden blijven proberen", "geen toeters en bellen" enzovoort. Ik wilde dit niet ondergaan om er vervolgens na drie uur achter te komen dat het totaal geen nut had gehad, net als vorige keer.

Goed. Ik zei dit dus tegen de verloskundige die het er helemaal niet mee eens was (kende ze mijn dossier eigenlijk wel?) en die wegliep met de legendarische woorden "nou ja, hij hangt er nog niet aan". Blijkbaar liep ze weg voor versterking want even later probeerde ook de gynaecoloog me ervan te overtuigen om toch in te stemmen met de wee-opwekkende middelen. NO WAY dat ik daar mee in ging stemmen. Zelden in mijn leven ben ik zo assertief geweest. En terwijl zo'n beetje het hele ziekenhuis me waarschijnlijk een mietje vond omdat ik aandrong op een keizersnee, voelde ik me best wel een held omdat ik zo op mijn strepen stond.

Ze kon me niet dwingen zei ze, dus volgde de keizersnee.... De anesthesist lag waarschijnlijk net weer in bed toen ze werd gebeld maar ja. Tijdens de operatie werd druk gesproken over mijn ontzettend lelijke litteken, dat zij wel even mooier zou maken (het grote voordeel van een tweede keizersnee volgens haar) terwijl ik alleen maar kon denken aan of ons meisje wel gezond zou zijn.
Nou, dat was ze! De APGAR-scores waren een 9 en een 10, dezelfde mooie cijfers als Saar. De tranen van geluk stroomden over mijn wangen toen ze bij me werd gelegd. Wat was ze zoooooo mooi!!!!
Zoals ze al had beloofd naaide de gynaecoloog met heel netjes dicht
 en toen mocht Lize met haar papa mee en moest ik naar de uitslaapkamer. Ik vertelde de verpleegster tussen neus en lippen door dat ik het vorige keer zo ontzettend lang vond duren en zij beloofde me dat ze me zo snel mogelijk naar mijn dochter zou laten gaan. Desalniettemin duurde het natuurlijk een eeuwigheid, maar toen kwamen de verpleegsters me toch halen om naar mijn kamer te gaan. Lize werd op mijn borst gelegd en hapte meteen heel goed, wat een voorteken was voor een geweldige borstvoeding (Na 6 dagen zat Lize weer op haar geboortegewicht).

De eerste dagen was het even zwaar, maar het gaat steeds beter met me. Ook de bekkenklachten vallen ontzettend mee, wat erg fijn is. En Lize is gewoon, net als Saar, een ideaal kind. Alles doet ze goed (drinken, plassen, poepen, groeien enz.) en ze slaapt zelfs al door, afgelopen nacht van ongeveer 23.00 uur tot 5.30 uur, dus dat is heerlijk.

We genieten!

6 opmerkingen:

  1. Was allemaal weer heftig genoeg. Nou gelukkig is het weer achter de rug en kun je met je herstel bezig zijn. Fijn dat Lize het zo goed doet. Geniet van je meisjes. en heel veel succes met je herstel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat ontzettend goed dat je hebt volgehouden! jammer natuurlijk dat niemand je dossier even had geraadpleegd maar je was een oermoeder en hebt goed gehandeld voor je mooie tweede dochter!
    Gefeliciteerd en goed gedaan!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat goed dat je zo op je strepen bent gaan staan!! en wat fijn dat jullie nu zo aan het genieten zijn en dat ze gewoon al heeft doorgeslapen.

    Hoe vindt Saar haar kleine zusje?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heel goed van je!!!
    Gelukkig is het achter de rug, en ben je hard aan het genieten van je twee mooie meiden!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Goed gedaan! Ze moeten zowizo uitkijken met keizersnedewonden en weeën opwekkende middelen, ik kreeg ze echt niet hoor! Heerlijk genieten nu van je twee mooie moesjes!

    Liefs Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  6. WAY YO GO GIRL!! Wat goed om te lezen dat ze je niet klein hebben gekregen! Dat je er een geweldig mooi litteken aan over hebt gehouden is dan mooi meegenomen. Heerlijk dat jullie zo genieten!

    liefs,
    Ing

    BeantwoordenVerwijderen